Reddeloos verloren

'This is the age of interruption' werd mij -nogmaals- verteld op het Business Bootcamp van Open Circles waar ik afgelopen weekend was.
Ik heb al eerder trainingen bij hen gedaan en iedere keer zucht en steun ik geschokt als ik de onderzoeksfeiten hoor; een ondernemer wordt gemiddeld iedere 11 minuten gestoord door telefoon, sms, mail of 'heb je een minuutje'-vragen voor de deur. Vervolgens kost het je 25 minuten om weer goed in flow te komen nadat je gestoord bent. Geen wonder dat het zo lang duurt voordat iets af komt...

Tijd voor een portie zelfopgelegde beperkingen en zelfdiscipline dus:
Ik ga dagelijks ongestoorde tijd plannen om gefocust te kunnen werken.
Facebook uit, Hootsuite uit, mailprogramma dicht, niet even betekenis of herkomst van een woord op Google opzoeken, geen inspirerende filmpjes op Youtube kijken.
Nog maar 2x per dag een half uur social media tijd.

Wacht even, 2x per werkdag, OK?
Want als ik 's avonds toe wil geven aan mijn nieuwe verslaving, foto's kijken en posten op Instagram (mijn gebruikersnaam daar is ook kadanza trouwens) of op allerlei Facebookberichten wil reageren, dan moet ik dat toch zelf weten?

Het heeft weinig zin om er omheen te draaien, ik ben volslagen social media-verslaafd....

In Zuidelijke sfeer

Vandaag verf ik de slaapkamer in mijn nieuwe huis voor de tweede keer. Op verzoek van mijn Lief, voor wie het wakker-door-de-wekker-moment niet bepaald favoriet is, in een zonnig oranje.
Niet alleen de kleur is Zuid-Europees, mijn huidige werktempo past ook prima onder de knoflookgrens; iedere 5 minuten doe ik tevreden een stap achteruit om het resultaat te bewonderen. Ik had al een thee-pauze na de eerste muur en nu, na het tweede afgeronde vlak, heb ik een soeppauze ingelast. Die soep at ik - oh heerlijk bouwvak-gevoel - direct uit het steelpannetje.
Het ziet er naar uit dat ik de muren drie keer moet latexen om het diepblauw van de vorige bewoners weg te werken.
Maar wie weet, misschien besluit ik zo wel dat het Mediterane gevoel versterkt wordt door een licht oneffen oranje muur...

Poging Twee(honderdzoveel)...

...om weer helemaal fit, vrolijk en Zen te worden.
Ik ben nu wel lang genoeg aan het kwakkelen, duizelen en stressen geweest.
GemeentebelastingGate gaat mij niet meer over de rooie krijgen.
'Koester uzelf' wordt het weekmotto;

Na een fijn weekend start ik morgen een ontspannen week.
Met rust, reinheid en regelmaat krik ik mijn conditie op.
Bij de volgende Rueda draai ik weer mee!

'Jeugdjournaal'

Zaterdagochtend, mijn eerste dag vrij. Om kwart voor 7 al klaarwakker, sluip ik naar beneden om nieuws over Egypte te vergaren. Via Teletext. NOS en BBC World tracht ik mij een beeld te vormen van de situatie.
Om 8 uur staat bonuskind verbaasd naast me; hij wilde een nieuw bionicle-bouwsel bij me in bed leggen en ontdekte dat ik al op was. Hij wil weten wat ik doe.

Ik begin te vertellen, over Mubarak, protesten, volksopstand, avondklok, oppositieleider ElBarradei, de rol van het leger. Hij hangt aan mijn lippen en vraagt aan één stuk door, want de helft van de termen die ik gebruik hebben nog geen betekenis voor hem en ik vergeet regelmatig mijn 'les' aan te passen aan een negenjarige. Wat ontzettend leuk om samen met hem het nieuws te kijken en te bespreken!

Na een uur kruipen we moe en vol informatie bij zijn vader terug in bed voor de gebruikelijke knuffeltijd. Bonuskind verdwijnt in een tekenfilm en heeft het er verder niet meer over.

Zondagavond, we brengen hem naar huis. In de auto is hij eerst erg stil.
Ineens begint hij te vertellen: "In Egypte roepen ze de hele dag Mubarak moet weg! Steeds meer mensen gaan protesteren. Er is een andere man, diens naam weet ik niet meer, en het leger ging om zijn huis heen staan. Mubarak heeft de regering ontslagen maar wil zelf wel blijven als leider van het land. Maar dat willen de mensen op de pleinen niet. Dat wordt vast een revolutie..".

Blijkbaar heeft wat ik hem vertelde grote indruk gemaakt; het lijkt alleen alsof hij vergeten is dat ik het hem vertelde... ;0)

(Be)weegschaal

Minder eten, meer bewegen, dat had ik me voorgenomen.
Dat bewegen, dat zit wel goed; afgelopen week heb ik woensdag-, donderdag- en vrijdagavond en de zondagmiddag gedanst, dat schiet lekker op. Tel daar tientallen trappen, dagelijkse sprintjes naar metro en tram en wandelingetjes van een half uur bij op en je snapt waarom ik tevreden ben.

Minder eten gaat minder goed. Ik heb altijd wel een excuus!
Eerst werd ik tureluurs van het wachten en deed ik rotklusjes, dus dan mocht ik echt wel koffie met iets lekkers, toch?! Nu ren ik na een dag lichamelijk werk richting trein en dansles en vind dat ik tijdens het reizen wel wat van chocola verdiend heb.
Of de hele zondagmiddag-ruedagroep duikt nog de kroeg in maar omdat wij ziek en druk zijn doen we verstandig en gaan we naar huis... wegens het missen van gezelligheid mag ik van mijzelf best een groot stuk chocola...
Jammer dan, volgende week beter!

Dief met latex handschoenen

Gisteravond laat in de trein is mijn werktas gestolen. Ik zat na te denken over de workshop van even daarvoor en was blijkbaar niet alert genoeg.
Voor mij een kleine ramp, want ik heb de laatste jaren naast de standaardzaken voor een kraamverzorgende een tas vol handigheidjes voor borstvoeding en een map met goede artikelen verzameld. Omdat ik altijd verdwaal natuurlijk een kaart van Rotterdam en Den Haag. Ook mijn unster (babyweegschaal), een extra uniformjasje, een doos latex handschoenen, een  tandenborstel en sloffen zaten in de tas.

Ik verwacht dat iemand heel teleurgesteld gaat zijn; er zit niks van waarde voor een ander in! Nu maar hopen dat de dief dat ook beseft en de tas gewoon weer in een volgende trein zet.
Ik heb aangifte gedaan en nieuwe latex handschoenen gekocht...

Waar wachten al niet goed voor is...

Ik wacht op een baby die nog helemaal geen zin heeft om geboren te worden. Dat geeft mij veel ruimte in mijn agenda en een gevoel van vastzitten tegelijkertijd. Ik kan niet naar Groningen om hartsvriendin te bezoeken, loop nog neurotischer dan normaal met mijn telefoon op zak en weet niet zeker of ik de eet- en dansafspraken die ik maak kan nakomen.

In principe heb ik nu alle tijd voor mijn speciale to-do-lijst met rotklusjes.
Zo'n periode van op wacht staan had ik wel vaker, meestal lekte de wachttijd dan tussen mijn handen weg, mij met een steeds ontevredener gevoel over mijzelf achterlatend.
Sinds ik een contract met mijzelf heb afgesloten, Handel ondanks , doe ik dagelijks een aantal van mijn rotklusjes terwijl ik op wacht sta! Het half uur corvee per dag dat ik mijzelf heb opgelegd wordt ruimschoots overschreden.
Het werkt enorm motiverend om zelfs die afschuwelijke lijst vol 'geen zin' te zien slinken.
Ik zeg het zelf maar even: Goed bezig, Klaartje!

Vallen en opstaan

Daarnet viel ik van de trap. Ik gleed uit op de één na bovenste tree, ik sloeg af, gaf mee (jiu-jitsu in jonge jaren toch nog ergens goed voor geweest), viel soepel een tree of 10 omlaag, kon direct opstaan en het viel allemaal best mee.

Ik was alleen toen ik viel, dus niemand hoorde mij kermen en jammeren (voordeel) en niemand vroeg bezorgd of het erge pijn deed (nadeel).
Omdat er behalve schrik, blauwe plekken en een enigszins ontvelde vinger plus elleboog niets dramatisch aan de hand was, mocht ik van mijzelf mijn lief niet uit vergadering en mijn hartsvriendin niet uit haar werk bellen.

En voelde ik me hartstikke zielig.
Niet omdat ik me pijn had gedaan.
Nee, omdat ik het tegen niemand kon vertellen....

Tssss, waar zou ik zijn zonder Facebook, Twitter en ander online geklets??

positief denken is zoooo 2010

Vandaag kwam ik op Twitter een goed artikel van de Guardian tegen over Goede Voornemens.

Abandon resolutions. Stop looking for a soulmate. Reject positive thinking 

Zo'n titel nodigt mij wel uit tot verder lezen! Hier kun je de rest vinden en je verse lijst met goede voornemens voor het nieuwe jaar heroverwegen of zelfs helemaal loslaten :0)
Veel plezier!

Goede Voornemens

Ik ga voor realistisch dit jaar...

Dus geen grote beloftes aan mijzelf en het universum over een abonnement op de sportschool, dagelijkse fitness-workouts die ik haat en het volgen van een ongezond crashdieet wat toch nooit werkt.

Mijn motto wordt: meer bewegen, minder eten.
Simpeler kan niet.

Met meer bewegen ben ik al begonnen, dansen en wandelen zijn alweer opgenomen in de dagelijkse routine.

Met minder eten begin ik morgen, vandaag eet ik nog even de laatste bonbons bij de koffie en de thee.
En daar geniet ik enorm van!